Één van de moeilijkste dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven was het afscheid nemen van ons mini ventje. Na mijn eerste zwangerschap, waaruit uit een prachtige dochter is geboren en inmiddels zes jaar is, werd ik vrij snel weer zwanger. Onze dochter was toen vier maanden. Ondanks de shock waren wij de meest gelukkige ouders op de wereld met onze positieve test. Het was tijd voor de termijn echo. Ik was 10 weken + 3 dagen zwanger van ons tweede kindje. Ik nam plaats op het bed waarna de verloskundige een echo maakte. Gelijk werd ons geluk een grote zwarte storm. De verloskundige zag geen hartje kloppen. Woorden die je niet wilt horen. Ze heeft allerlei andere hoeken genomen om er zeker van te zijn, maar ze had geen goed nieuws. Ons kleintje zou niet verder groeien in mijn buik. Bam, daar lig je dan met een compleet andere instelling. Want hallo, je kunt dit niet van te voorspellen....
Wat er op dat moment door je heen gaat is met geen pen te beschrijven, met geen woord in geen honderd jaar. Geen idee wat ons te wachten stond. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis om daar een uitgebreide echo te maken en "het plan van aanpak" te bespreken. Zo luguber als het klinkt! Stapje voor stapje hebben we dit gedaan. Ergens heb je toch nog een klein sprankje hoop dat de verloskundige het wel verkeerd heeft gezien en er tijdens de echo in het ziekenhuis naar voren zou komen dat het hartje wel klopte. Hoe naïef misschien ook. Maar nee, ook op deze uitgebreide echo was geen kloppend hartje te zien. Wat ik wel kon zien was een mini mensje dat nog in exact dezelfde houding lag als een paar dagen daarvoor. Ik vroeg of ze misschien een echo foto konden maken zodat ik een tastbare herinnering zou hebben. Met een leeg gevoel, een gebroken hart en een echo foto van ons mooie popje liepen wij het ziekenhuis uit.
Er werd besproken welke opties wij hadden. Alle opties waren in mijn ogen geen opties, want het enige wat ik had gewild was mijn baby in mijn buik houden. We hebben ervoor gekozen om af te wachten. Dus met andere woorden, wachten op de miskraam. Wij kregen hiervoor twee weken. Dat was de max. Mocht er in die twee weken niet gebeuren, werd het alsnog een curettage. Ik had vertrouwen in mijn lichaam. Ondanks het gevoel dat ze mij in steek liet. Mijn lichaam kon dit. Niemand begreep waarom ik twee weken met een niet levend baby'tje in mijn buik wou rondlopen. Alleen wij begrepen dat moment. Hoe langer hij in mijn buik zat, hoe langer ik/wij hadden om afscheid te nemen.
Uiteindelijk twee dagen voor de curettage werd de grond onder onze voeten vandaan getrokken. Mijn lichaam kon het niet zelf. Althans, ze was goed op weg maar ergens hield mijn hoofd alles onbewust tegen waardoor ik met een klein beetje hulp van onze gynaecoloog, na een paar helse uren, ons mannetje op de wereld heb gezet ♥ Het meest afschuwelijke moment van ons leven. Hoe hard kan moeder natuur soms zijn?! Al gauw bleek dat de gynaecoloog goed kon zien wat het zou worden. Een jongetje! De emoties die dan door je heen gaan zijn wederom met geen pen te beschrijven.
We namen hem mee naar huis en hebben nog uren afscheid kunnen nemen voor we ons mannetje in zijn kistje lieten rusten. Vaarwel kleine vlinder - Until we meet again ♥
Het klinkt misschien een beetje gek, maar wij kochten in de winkel een stenen bakje waar hij precies in paste. De deksel konden we dicht lijmen. Wat wij toen niet wisten waren de mogelijke opties. Zoals bijvoorbeeld cremeren. Als ik de tijd terug kon draaien had ik dit zo graag gedaan. Er zijn namelijk intens prachtige gedenkbeeldjes te koop waar je eventueel een klein beetje as van een dierbare in kunt laten verwerken, zoals bijvoorbeeld hieronder.
 |
| Vlinder Asbeeldje |
Een vlinder staat vaak centraal bij het overlijden. Dit komt overduidelijk door haar betekenis en het geloof dat wanneer men een vlinder ziet, dit een teken is van boven van de overledene. Je hebt uiteraard nog veel meer keuze uit verschillende asbeeldjes of gedenkbeeldjes.
Als ik de tijd terug kon draaien en de keuze opnieuw zou moeten maken, had ik voor een prachtig Asbeeldje gekozen. Wij hadden het plan om het stenen bakje in een bloembak te begraven onder een grote vlinderstruik ♥ Nog steeds willen we dit heel graag realiteit maken maar hoe doe je zoiets? Hoe moet je nog een keer afscheid nemen? Het kistje staat nu binnen op een mooi plekje die je altijd kunt zien. De één vindt dit nogal gek terwijl de ander het weer een mooi idee vindt. Zelf vind ik het erg fijn om hem bij ons te hebben. We hebben onze meiden kennis laten maken met hun broertje door middel van het kistje en de echo foto te laten zien. Hij is immers een deel van ons en hoort hoe dan ook bij ons gezin.
De meiden vertellen er ronduit over en vinden het geweldig dat we hem binnen hebben staan. Uiteindelijk komt het moment dat we hem begraven onder een vlinderstruik, wanneer de vlinderstruik vol in bloei staat heeft dit toch een extra betekenis. Ik zei net in een bloembak, daar zit ook nog een hele strategie achter hoor. Mochten we ooit gaan verhuizen, verhuisd onze mini met ons mee! Dat zijn dus ook van die dingen waar je over na denkt in het heetst van de strijd. Begraven en waar of toch cremeren?
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen, er zijn zoveel meer opties dan je daadwerkelijk op dat moment beseft of weet. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik ijverig op zoek ben gegaan naar een mooi idee om ons mannetje te herdenken. Iets blijvends. Maar ik kon eigenlijk niets vinden. Gelukkig breken we steeds vaker het taboe rondom een miskraam, maar toch blijft het nog een grote stap om hierover te praten. Wat natuurlijk ook niet per se nodig is. Rouwen doen we allemaal op onze eigen manier en dat is helemaal oke!
Wat ik je nog als laatste wil meegeven tijdens een moeilijk proces in je leven, je bent niet alleen. Praten doet wonderen, ook al voel je dat zelf op dat moment niet zo. Heb je moeite om te praten, kies er dan voor om je woorden op te schrijven. Maar hou het niet voor jezelf. Alle emoties die door je heen racen, het lijkt wel een achtbaan. Je gaat van rouw naar hopeloosheid. Je gaat van hopeloosheid naar verdriet, naar schuldgevoelens, naar boosheid, naar jaloezie, naar het gevoel van alleen zijn. Deze emoties en gevoelens zijn allemaal oke. Laat het toe.
Bij mij heeft het jaren geduurd en nog steeds vind ik het moeilijk om mijzelf uit te drukken in woorden. Ik kan het inmiddels een plekje geven, maar het plekje blijft altijd pijn doen wanneer ik er naar kijk. In de eerste instantie dacht ik dat ik dit alles wel al een plekje heb kunnen geven. De realiteit was daadwerkelijk anders. Na vijf jaar kwam ik erachter dat ik het gevoel ver verdoezeld had van binnen. Zodra ik erover sprak werd ik intens verdrietig. Ik heb toen met iemand gepraat en zij heeft mij daardoorheen gesleept en ervoor gezorgd dat ik dit alles een plekje kon gaan geven. Om je voorbeeld te geven: Deze blog tikken heeft mijn hele dag in beslag genomen. Ik kon op de één of andere manier niet de juiste woorden vinden. Het blijft een moeilijk hoofdstuk.
Lieve jij, je bent niet alleen ♥ Nooit!