Wij zijn zwanger of ik ben zwanger?



Een discussie puntje die er nog wel eens verhit aan toe wil gaan onder de zwangere dames. Wij zijn zwanger of ik ben zwanger?


Vanaf het moment dat ik voor de eerste keer zwanger raakte (van Vajèn) hebben wij, Bas en ik gezegd; Wij zijn zwanger. Nu bij onze 3e zwangerschap is dit niet anders. Waarom zijn WIJ zwanger en niet alleen ik?

Draagt je geliefde wederhelft een klein mini mensje die alle energie uit je zuigt? Nee. Maar eigenlijk ook weer ja.

Heeft je geliefde wederhelft moeite met slapen omdat de baby al je ingewanden aan de kant schopt? Nee maar toch ook weer een ja.

Heeft je geliefde wederhelft last van al die extra kilo's die er tijdens je zwangerschap aankomen? Nee maar eigenlijk wel.

Vaders in spe staan er blijkbaar om bekend dat zij niks doen tijdens de zwangerschap van de vrouw. Helemaal niks. Kan, niet alle mannen zullen ook hun steentje bijdragen tijdens de zwangerschap van hun vrouw. Is het dan zo gek om de "Wij zijn zwanger" toe te voegen?

Ondanks dat een man nooit of te nimmer te weten zal komen hoe het is om een baby in je buik klaar te maken en te dragen, ben ik van mening dat iedere vader wel degelijk een hele grote rol speelt tijdens de vrouw haar zwangerschap.

Mijn geliefde wederhelft draagt geen baby in zijn buik die alle energie uit het zuigt, maar wat hij wel doet is mij dragen. Zijn zwangere vriendin. Hij zorgt ervoor dat ik binnen no time weer energie heb voor 10. Althans dat laat ik hem dan stiekem geloven. Hij zorgt ervoor dat ik genoeg fruit binnen krijg. Zorgt ervoor dat ik vezels binnen krijg en zorgt er ook nog voor dat ik mijzelf niet druk hoef te maken over het avondeten want dit heeft meneer allemaal onder controle. Avondeten met extra vitamientjes en ijzertjes.

En of je geliefde wederhelft moeite met slapen? Jazeker wel! Al die nachten die jij als zwangere vrouw over de grond doorbrengt is je wederhelft ook wakker. En is hij dit niet mag je hem natuurlijk met alle liefde wakker maken. Zijn eigen woorden. Ik zwanger, jij ook zwanger.

Wie houdt je haren vast als je voor de zoveelste keer naar de wc moet rennen omdat je je maag inhoudt niet binnen kunt houden? Wie rijdt er op onmogelijke tijden voor je naar de winkel of tankstation omdat jij per se als zwangere hormoon bom zin hebt in zure matten? Wie masseert je voeten? Je nek? Je rug? Kriebelt door je haren als je erom vraagt? Correct, HIJ! De aanstaande papa van jullie kindje.

En zeg nou zelf, zonder je geliefde wederhelft zat er geen mini mens in je oven. Toch? Toch?

Dan hebben we het nog niet eens gehad over de bevalling. Vrouwen kunnen behoorlijke assholes zijn hoor als ze liggen te bevallen. Zo heb ik Bas de eerste keer compleet van zijn borst tot zijn sokken na gespuugd met mijn maag inhoudt. Hij was er iets minder blij mee. Ik maakte me niet druk, je kan het aar beter kwijt zijn. Maar goed dit was natuurlijk geen opzetje. Dit was puur per ongeluk. Zoiets als verkeerde plek verkeerde tijd. Gelukkig was ik niet zo een asshole wijffie. Eigenlijk kon ik niet zonder Bas aan mijn zijde. Ik heb behoorlijk wat bloed uit zijn handen geknepen. Hij stond naast mij, met een brok in zijn keel, tranen in zijn ogen en riep tot vervelends (toegegeven) aan toe "Je doet het goed" en "Je kan het". Dat was ik dan misschien eventjes zat, maar zonder hem kon dit niet!

Mijn tweede bevalling was idem dito. Hier was ik vooral geen asshole wijffie en heb mijzelf netjes gedragen. Sterker nog, Bas mocht geen koffie halen, niet naar de wc enzovoort enzovoort. Zodra ik weer een wee voelde opkomen moest ik aan hem gaan hangen. Echt hangen hangen. Op deze manier pufte ik makkelijk mijn weeën weg. Hij was tijdens mijn beide bevallingen mijn steun en toeverlaat!

Wij zijn zwanger dus. Want ook de man moet alles doorstaan. Dan weliswaar geen hechtingen tot aan je kin en menstruatie krampen keer 1000000000000000000 maar hij is er wel. Dag in dag uit. 24/7.