Vorig jaar, ik weet het nog als de dag van gisteren. Normaal gesproken zou ik tijdens de borstvoeding van mijn jongste kuikentje, op mijn telefoon scrollen om mijzelf wakker te houden, Instagram en Pinterest waren favoriet. En ondanks de afleiding betrapte ik mijzelf er vaker wel dan niet op dat ik toch stiekem een oogje dichtkneep. Maar die ene dag veranderde alles. Tante Corola kwam de wereld in gevlogen. In plaats van leuke afleiding of mijn ogen te sluiten (wat verdomd fijn was met een kleintje) werd ik getriggerd om non stop te nieuwspagina's te verversen. Je weet wel, die live blogs. Ik installeerde Twitter weer op mijn telefoon en bleef zo op de hoogte van het virus wat toen gelukkig nog niet ons land binnen was gedrongen. Het was zo ver weg, maar toch dichtbij. Ik was bang, doodsbang.
Er was nog weinig bekend over het virus maar als de dood was ik dat het ons land binnen zou waaien en iedereen met bosjes om zou vallen. Dus in plaats van relaxed borstvoeding geven zat ik volledig gestrestst te scrollen op nieuws websites. De horror.
Een paar weken later werd toch bekend dat ook Nederland eraan moest geloven. De beelden die werden getoond op het nieuws van mensen op de ic, op hun buik gedraaid en aan de beademing, bleven als film in mijn ogen afspelen. Waar het begon in de stad van carnaval, verspreide het virus zich als een heet vuurtje over de rest van ons kikkerlandje.
Winkels werden geplunderd, dit was de real deal. Geen oefening zoals wij ze kennen maar een regelrechte hell. Hier thuis sloeg de paniek ook toe. Ik riep tegen mijn wederhelft dat ook wij genoeg voedsel moesten inslaan. In ieder geval potten die we lang konden bewaren. We besloten dat het beter was dat de man des huizes alleen nog maar boodschappen ging doen. Zodra hij thuis kwam van het boodschappen doen, ging alle kleding uit en waste ik dit gelijk. Idem dito voor wanneer ik wel naar de winkel ging.
Langzaam aan werd er steeds meer bekend en hoewel ik sowieso niets met mensen heb, was ik maar al te blij dat er eindelijk afstand werd gehouden in de winkels. Ik val namelijk in de risicogroep met mijn longembolie verleden. Je begrijpt dat ik tachtig kleuren tegelijk scheet. Iedere week zaten wij weer klaar voor de televisie om de persconferentie te kijken. En nog steeds was ik dag en nacht alle nieuwswebsites aan het verversen en hield ik Twitter nauwlettend in de gaten. Dit virus had mij in zijn greep en niet op een goeie manier. Ik zou het eerder obsessief willen noemen.
Nu houdt het virus ons al meer dan een jaar "van de straat" en sta ik heel anders in deze situatie dan in het prille begin. Vorig jaar zomer kwam ik een podcast tegen die massaal werd gedeeld over mondkapjes. Mijn interesse werd gewekt. Ik had namelijk kort daarvoor een samenwerking met een bedrijf wat mondkapjes maakt. Ik heb mijzelf met mijn kids MET een mondkapje op de foto gezet voor deze samenwerking. En hoewel dat voor velen misschien normaal klinkt, krijg ik er nog steeds de bibbers van.
Ik besloot de podcast aan te zetten en ineens ging er een compleet andere wereld voor mij open. Ik hoorde mensen zeggen dat mondkapjes niet werken. Hé dacht ik nog, hoe dan? Ik ging op onderzoek uit. Schreef alles wat ik tegenkwam op zodat ik het op een later moment nog eens kon opzoeken. Dat werd inmiddels ook een obsessie. Er bleek dus echt een andere wereld te zijn dan de wereld waar wij in leven. Langzaam begon ik bepaalde dingen in ander daglicht te zetten en te zien. Mindblowing. Uiteindelijk moest ik een korte pauze inlassen want mijn brein draaide op volle toeren en met een groot gezin is dit gewoon niet zo handig.
Toen kwam Isa op mijn pad, Isa Kriens (ook wel Isa Greens op Instagram). Zij zorgde ervoor dat ik in één klap volledig genezen was van alle nieuws perikelen en de angst kon omzetten in kracht. Kracht om te vechten wat ons naar beneden haalt. Haar woorden raakte mij telkens weer recht in mijn hart. En vanaf dat moment heb ik niet meer normaal naar de televisie kunnen kijken. Het was een knop die van het één op andere moment volledig werd omgeschakeld. Het virus had ineens een totaal andere vorm in mijn ogen gekregen.
Desondanks bleef ik mijn eigen onderzoeken doen. Wat is de impact van een mondkapje? En vooral de waarom? De eerste keer dat ik een mondkapje op deed was een regelrechte ramp. Ik moest naar de huisarts en ik dacht echt dat ik zou stikken. Ik was compleet buiten adem. Mijn hartslag werd gemeten en steeg door het dak. Ik zag oude mensen binnen lopen die ik ook naar adem hoorde en zag happen. Geen normale situatie. Inmiddels is de situatie zo uit de hand gelopen dat we niet zonder mondkapje de winkel in lopen. We hebben normaal gemaakt wat niet normaal is. En dan heb ik het nog niet eens over de impact van mondkapjes bij kinderen. Of ze ze nou dragen of niet. Alleen al het aanzicht is voor kinderen een absolute hell. Zo stond ik laatst met mijn oudste dochter (5) in de supermarkt te wachten in de rij. Opeens tikt ze mij aan en zegt "Mama, ik vind het niet leuk dat iedereen een mondkapje draagt. Zo kan ik niemand zien lachen". Ik brak in duizend stukjes. Ik had in tranen uit willen barsten, door de grond willen zakken. Ik pakte haar vast en zei " ik weet het lieverd, ik weet het".
Inmiddels zijn mondkapjes al zo ver ingeburgerd dat kinderen opkijken wanneer ze iemand zonder kapje zien lopen, waar dan ook. En tot zover dat kinderen overal mondkapjes in zien. Zo loopt mijn jongste over de bovenverdieping te paraderen met een kledingstuk over haar gezicht al roepend "kijk ik heb ook een mondkapje". We lachen er maar om terwijl het eigenlijk om te janken is.
Een paar maanden geleden begon ik mij langzaam uit te spreken over het virus. Ik deelde mijn ongevraagde mening. Dit werd niet altijd even positief ontvangen en heeft mij ook een heleboel trouwe volgers doen laten ontvolgen. En dat is natuurlijk helemaal prima. Dit is overigens wel één van de redenen waarom mensen voorzichtig zijn met het uitspreken van een bepaalde mening. Ik kan er niet wakker van liggen, wel van de discussies trouwens maar het verliezen van in dit geval volgers omdat jij je kritisch uitspreekt is voor mij geen geldig excuus om mijn eigen mond te snoeren. Stel dat mijn bericht één ander persoon het hoofd doet schudden en dan niet in de zin van nee dit kan niet, maar in de zin van wow dit ga ik zelf eens onderzoeken, dan heb ik mijn missie volbracht met mijn bericht(en). Wat mij dan wel weer heftig en intens lijkt, is het verliezen van mijn in real life wanneer je niet op één zit. Ik zou mijn god niet weten hoe ik daarmee om zou moeten gaan.
Ik vond het heel lastig om alles te filteren. Ik lees en zie veel, maar hoe filter je bepaalde informatie? Ik denk dat ik nu een beetje mijn weg hierin heb gevonden. Ik heb bijvoorbeeld een andere Instagram aangemaakt waarop ik alleen maar mensen volg die zich ook kritisch uitspreken, van Nederlands tot Amerikaans en so on. Ik kan er dus voor kiezen wanneer ik deze info toe laat en wanneer niet. Ook heb ik ervoor gekozen om geen televisie meer te kijken. Nieuws is voor mij nooit een must see geweest gelukkig, maar nu is dit gevoel alleen maar verviervoudigd. Ik hoef geen nieuws te kijken om een leuk leven te hebben. Je moet er zelf iets van maken, want op de overheid wachten komt je duur te staan. Letterlijk en figuurlijk. Ik kan je sterker nog vertellen dat het nieuws bannen uit je leven een gigantische opluchting veroorzaakt. We vergeten voor het gemak even dat een mensen brein alles op slaat wat we zien en horen. Probeer het eens! Want uiteindelijk is een mensen brein vol en is er simpelweg geen ruimte meer om op te slaan.
Bovenstaande geldt trouwens ook voor persconferenties. Af en toe zetten we het nog wel eens aan, maar bij de tweede zin staan de nekharen recht omhoog. Wanneer je het doorhebt kun je er niet meer omheen en kun je ook gewoon niet normaal meer kijken naar de grote televisieshow. Ze laten je alles geloven en wij nemen dit als mensheid aan voor waarheid. Ik ga je verder geen voorbeelden geven, maar er zijn er genoeg te vinden online. Het enige wat jij hoeft te doen is zoeken.
Ik schrijf dit niet om reacties uit te lokken. Ik wil je informeren over mijn gedachtes en zeker in het prille begin van dit virus. Ben ik nu nog bang? Nee. Desinfecteer ik mijn handen kapot? Nee. Het desinfecteren van je karretje vind ik namelijk ook een vreemde situatie. Je raakt met je hand een winkelkarretje aan waar al tig mensen handen aan hebben gezeten. Wij denken dat een paar druppels desinfectie ons zullen redden wanneer er een heftig virus onder ons raast?
Maar goed, nee bang ben ik al een tijdje niet meer. Uiteindelijk valt en staat alles met je immuunsysteem. Het enige wat jij kunt doen, wat wel degelijk impact heeft, is ervoor zorgen dat je je immuunsysteem op peil hebt. Dus buitenlucht = vitamine D, fruit, groenten, beweging en ga zo maar door. Wij zijn als mensheid verleert hoe wij voor onszelf moeten zorgen. We stampen maar een drie dubbele portie friet naar binnen met on the side een dubbele cheeseburger want daar worden we immers mee plat gesmeten op televisie, reclames over fastfood. Vraag jezelf eens af waarom er geen reclames te zien zijn over spinazie of je eigen moestuin aanleggen?
Leven in angst kan zelfs schadelijk zijn voor je wel being, je gezin, relatie etc. Je leven gaat er niet op vooruit wanneer je in een angst bubbel leeft. Stap er uit en leef. Leef je leven zoals jij wilt. Leef niet je leven zoals een ander dat wil. Volg je eigen pad niet de snelweg van een ander. En dat gezegd hebbende, ga ik hiermee ook afsluiten. Gedachtes kunnen veranderen wanneer je ervoor open staat, wanneer je wil. Wacht niet op het juiste moment maar begin nu. Jij kan de verandering zijn voor velen ♥
Ps: Ook al sta je anders in deze situatie, respect voor elkaar is in mijn ogen het belangrijkste wat je kunt hebben. Respect is een mooie eigenschap die je gratis kunt vergaren.