Woensdag 19 April, een papa en mama Q-time dagje! In het mooie Ermelo. Een aanrader als je opzoek bent naar een plekje wat alles heeft. Vooral veel terrasjes en dat is exact waar dit blogje over gaat. Niet zozeer over de terrassen die Ermelo telt, maar wat er gebeurde tijdens onze zit op het terras. Anyways, een aanrader. Ik zou het helemaal niet erg vinden om te gaan verhuizen naar Ermelo. Het heeft eigenlijk alles binnen handbereik. Zelfs een klein strandje om de hoek. Waar kan ik tekenen?
Ook zit er in Ermelo een bierwinkel met inmiddels meer 2300 verschillende biertjes. Zoals je begrijpt kon Bas zich hier vermaken als een kind in de snoepwinkel. En eerlijk is eerlijk, als de wederhelft van een grote (speciaal) bierliefhebber, trekt Bas mij gewoon lekker me die wereld in. Tsja, ook al ben ik een vrouw.. ik kan mijzelf nog erg goed in de spiegel aankijken als ik zeg dat ik een biermeisje ben. Goed, we wijken eigenlijk een beetje af.
Het was voor ons lunch tijd en besloten op het terras plaats te nemen bij de Dorpskamer in Ermelo. Een onwijs mooi gelegenheid om een lekker hapje te nuttigen trouwens. Of een drankje, wat jij wil! Wij waren Ultiem met de hoofdletter U aan het genieten toen er 2 vrouwen het terras op kwamen wandelen. Een vrouw ergens in de 40 en een oudere vrouw, die hoogstwaarschijnlijk de moeder was van de andere dame. Deze oudere vrouw had voornamelijk veel moeite om te wandelen. Het ging allemaal iets moeizamer. De 40er bestelde een glas water, spa iets waarschijnlijk. De oudere vrouw nam een koffie. Alhans iets wat erop leek. Vanaf het moment dat de 2 dames plaatsnamen aan hun tafeltje, schuin tegenover ons heeft de 40er geen seconde haar telefoon losgelaten. Geen seconde zeg ik je. Misschien om haar tong los te weken van haar gehemelte. Of was ze echt haar tong verloren? Deze vrouw vermaakte haarzelf opperbest met haar goede vriend, de smartphone. Wij hebben dit zo aangekeken en het bleef maar duren. Dit alles onder toeziend oog van de oudere dame die op haar stoeltje zat en beteuterd om haar heen keek. En als ik zeg beteuterd, bedoel ik ook echt beteuterd. Waarom? Waarom vroeg ik mij af! Gezellig samen met je moeder op een terras, op haar oude dag en jij zit daar de godganse tijd te turen naar je schermpje? Ik had op willen staan, gewoon om te vragen of het zo interessant was op haar telefoon. In ieder geval interessant genoeg om haar oude mama te laten zitten voor wat ze was.
Verbijsterd, echt verbijsterd bleef ik het in de gaten houden, maar er veranderde niks. De oudere vrouw probeerde wat oogcontact te maken met de serveersters die er rondlopen om ook maar een klein mini lachje terug te krijgen. Met resultaat overigens. Wat ik mij af vraag, wat is dit voor wereld? In wat voor een wereld leven wij dat een smartphone belangrijker is als - in dit geval een mama - dan wat dan ook om je heen? Waarom zou je dan überhaupt gezellig met je mams op een terrasje aanschuiven? Op een gegeven moment mompelde de 40er iets in de trant dat haar moeder haar koffie koud werd. En dook vervolgens weer doodleuk, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, in haar telefoon. De oudere vrouw pakte haar schaaltje slagroom en schepte zo goed als dat kon, de slagroom in haar koffie en nam een slokje. Vervolgens zat er voor haar niets anders op dan wederom verder te gaan staren, voor haar uit. De andere dame haar telefoon bleef piepjes maken, ze had het blijkbaar "erg" druk.
Mijn hart brak ik duizend stukjes!! Dit alles hebben wij zo'n ruim 30 minuten aangekeken en zijn toen weggegaan. Verder met onze trip. Ik raakte er niet over uit gepraat tegen Bas. Zie jij jezelf al zitten? Neemt je oudere mams mee naar en terras waar je haar vervolgens compleet links laat liggen? Is het op je telefoon zo veel belangrijker? Kun je niet heel even wachten? Gewoon even? Nee, zo blijkt! Wie ben ik om daar iets over te zeggen? Ik bedoel, ik ben maar een jonge griet die net in het echte leven komt kijken. Wat weet ik er nou van?! Ondanks dat ik er niets van zou zeggen omdat dit niet iets is waar ik mijzelf mee moet bemoeien, had ik heus wel langs de smartphone addict willen lopen en "heel per ongeluk" haar arm aanstoten. Misschien stiekem iets mompelen - Waarom ben je niet gezellig alleen op een terrasje gaan zitten?
Oh jongens, een telefoon... tsja, je kunt niet meer zonder maar toch wel als je gezellig met wie dan ook op het terras zit? Alsof dit ding aan onze handen vast gegroeid zit. Alsof hij vast gemaakt is met seconde lijm - speciaal voor mensen handen en hun verslaving voor hun telefoon. Alsof er niets belangrijker is op deze wereld, bijvoorbeeld gezellig doen met je moeder als je toch met haar op een terrasje bent beland. Je moeder mag dan misschien zo nu en dan een "oude zeur" zijn, maar vergeet niet dat er 1000000 mensen met je zou willen ruilen, ZONDER TELEFOON! Maar gewoon om samen met hun mama nog 1 keer een kopje koffie te kunnen drinken!
Maar lieve dames en heren, dit was het nog niet. Althans het bovenstaande heeft een open eind... maar ik ga ervan uit dat je deze zelf wel in kunt vullen? We gaan verder naar een andere vrouw die mij ook aan het denken heeft gezet. Een vrouw die wij tegenkwamen op een ander terrasje. Ons laatste terrasje van die dag, eentje naast de bierwinkel in Ermelo, waar je trouwens heerlijk kunt zitten en uiteraard ook speciaalbiertjes kun proeven! Wij zaten er al een tijdje toen er een oudere man en vrouw van dezelfde leeftijd aan kwamen lopen met een vrouw die misschien net 2 à 3 jaar ouder zou zijn als Bas en ik. Samen met haar dochtertje die gok ik ergens rond de 3 jaar was. Ervan uitgaande dat de man en vrouw die bij haar waren, haar ouders zijn.
Ze kwamen het terras op lopen en de jongere vrouw droeg een tulband. Erg heet zou je denken met dit warme en vooral benauwde weer. Natuurlijk had dit een reden, de jonge vrouw had namelijk geen haar meer. Dit zag je overigens ook in haar gezicht, geen wenkbrauwen en een bleek ziek gezichtje. Alle alarmbellen die af konden gaan bij mij gingen ook daadwerkelijk af. Het stond als een paal boven water dat deze vrouw getroffen was door die vreselijke KUT ziekte waarvan je de naam liever niet uitspreekt. Ze namen plaats aan een tafeltje in de schaduw en het jonge meisje werd in de kinderstoel gezet. Helemaal geobsedeerd door het hondje wat vrolijk op het terras wandelde. Asociaal als ik ben tikte ik Bas aan, intussen begon ik van binnen keihard te huilen. "Kijk eens" zei ik tegen Bas. Waarna Bas die kant op keek, mij aan keek en wij elkaars gedachten op dat moment konden lezen. Tegelijkertijd was ik compleet verstijfd van wat ik zag. Een jonge mama met haar jonge dochtertje.. allemaal heel normaal, maar niet wat de jonge mama met haar meedraagt. Pure ellende maar toch had ze een smile van oor tot oor en bleef naar haar kleine meisje kijken. Hartverscheurend om te zien. Naderhand heb ik mijzelf omgedraaid om mijn emoties de baas te blijven. Ondanks dat geen van ons weet wat zij doormaakt en al heeft doorgemaakt. Wordt ze nog beter? Moet zij straks haar kleine meisje alleen laten of heeft ze al gewonnen? Daar kan ik geen antwoord op geven, maar wat ik wel weet; Dit is iets wat mij zo hard aan het denken heeft gezet. Ik ben zelf ook mama en de ergste nachtmerrie die je met je meedraagt is het in de steek laten van je kindjes.
Ik besefte mij ineens dat je in dit leven niets voor het zeggen hebt, helemaal niets. Het gaat zoals het gaat en dit kun je niet veranderen. Hoe staat het met onze meisjes als ik of Bas er niet meer zou zijn? Of wij beide? Dingen waar je helemaal niet aan wilt denken, maar toch erg noodzakelijk zijn. Juist omdat je in dit leven niets voor het zeggen hebt, en dan bedoel ik.. wanneer ga je? Het kan van de 1 op andere dag afgelopen zijn en dan wil je toch niets liever dat alles zo goed als mogelijk is geregeld hebben? Op dit moment hebben wij geen voogd voor de meisjes als ons iets zou overkomen. Het staat als een huis boven water dat je dit MOET regelen, echt moet! Doe je dit niet? Dan verdwijnen je kinderen niet bij degene aan wie je ze toevertrouwd. Denk aan pleeggezinnen, crisisgezinnen! Dat is wel het allerlaatste waar je over na wilt denken. Want als je de keuze hebt, waarom zou je die niet met beide handen aangrijpen? Zorgen dat alles goed geregeld is, voor jezelf en voor je kindjes. De vrouw met haar mooie donkerblauwe tulband, ik ben haar eeuwig dankbaar! Door haar werd ik met mijn beide benen op de grond gezet en werd er in mijn oor gefluisterd dat je moet genieten van alles in dit leven. Zowel negatief als positief. Negatief kan namelijk ook omgezet worden in positief! En dat je bepaalde dingen in het leven, hoe naar deze ook zijn en je er liever niet aan denkt laat staan over praat, geregeld moeten zijn.
Beide verhalen hebben 1 ding gemeen, het gaat allebei over 2 mama's! Wat nou als dit kleine meisje van de mama met de mooie donkerblauwe tulband haar mama straks moet missen? Dan weet ik zeker dat zij zo graag met de mevrouw die aan haar telefoon vastgeplakt zat zou willen ruilen. Gewoon om nog 1 keertje met haar mama te zijn!
Zo zie je maar wat een dagje terras teweeg kan brengen!! En, mocht je nog een klein steuntje in de rug nodig hebben; Leg die telefoon wat vaker weg en geniet... geniet zonder telefoon!
Ook zit er in Ermelo een bierwinkel met inmiddels meer 2300 verschillende biertjes. Zoals je begrijpt kon Bas zich hier vermaken als een kind in de snoepwinkel. En eerlijk is eerlijk, als de wederhelft van een grote (speciaal) bierliefhebber, trekt Bas mij gewoon lekker me die wereld in. Tsja, ook al ben ik een vrouw.. ik kan mijzelf nog erg goed in de spiegel aankijken als ik zeg dat ik een biermeisje ben. Goed, we wijken eigenlijk een beetje af.
Het was voor ons lunch tijd en besloten op het terras plaats te nemen bij de Dorpskamer in Ermelo. Een onwijs mooi gelegenheid om een lekker hapje te nuttigen trouwens. Of een drankje, wat jij wil! Wij waren Ultiem met de hoofdletter U aan het genieten toen er 2 vrouwen het terras op kwamen wandelen. Een vrouw ergens in de 40 en een oudere vrouw, die hoogstwaarschijnlijk de moeder was van de andere dame. Deze oudere vrouw had voornamelijk veel moeite om te wandelen. Het ging allemaal iets moeizamer. De 40er bestelde een glas water, spa iets waarschijnlijk. De oudere vrouw nam een koffie. Alhans iets wat erop leek. Vanaf het moment dat de 2 dames plaatsnamen aan hun tafeltje, schuin tegenover ons heeft de 40er geen seconde haar telefoon losgelaten. Geen seconde zeg ik je. Misschien om haar tong los te weken van haar gehemelte. Of was ze echt haar tong verloren? Deze vrouw vermaakte haarzelf opperbest met haar goede vriend, de smartphone. Wij hebben dit zo aangekeken en het bleef maar duren. Dit alles onder toeziend oog van de oudere dame die op haar stoeltje zat en beteuterd om haar heen keek. En als ik zeg beteuterd, bedoel ik ook echt beteuterd. Waarom? Waarom vroeg ik mij af! Gezellig samen met je moeder op een terras, op haar oude dag en jij zit daar de godganse tijd te turen naar je schermpje? Ik had op willen staan, gewoon om te vragen of het zo interessant was op haar telefoon. In ieder geval interessant genoeg om haar oude mama te laten zitten voor wat ze was.
Verbijsterd, echt verbijsterd bleef ik het in de gaten houden, maar er veranderde niks. De oudere vrouw probeerde wat oogcontact te maken met de serveersters die er rondlopen om ook maar een klein mini lachje terug te krijgen. Met resultaat overigens. Wat ik mij af vraag, wat is dit voor wereld? In wat voor een wereld leven wij dat een smartphone belangrijker is als - in dit geval een mama - dan wat dan ook om je heen? Waarom zou je dan überhaupt gezellig met je mams op een terrasje aanschuiven? Op een gegeven moment mompelde de 40er iets in de trant dat haar moeder haar koffie koud werd. En dook vervolgens weer doodleuk, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, in haar telefoon. De oudere vrouw pakte haar schaaltje slagroom en schepte zo goed als dat kon, de slagroom in haar koffie en nam een slokje. Vervolgens zat er voor haar niets anders op dan wederom verder te gaan staren, voor haar uit. De andere dame haar telefoon bleef piepjes maken, ze had het blijkbaar "erg" druk.
Mijn hart brak ik duizend stukjes!! Dit alles hebben wij zo'n ruim 30 minuten aangekeken en zijn toen weggegaan. Verder met onze trip. Ik raakte er niet over uit gepraat tegen Bas. Zie jij jezelf al zitten? Neemt je oudere mams mee naar en terras waar je haar vervolgens compleet links laat liggen? Is het op je telefoon zo veel belangrijker? Kun je niet heel even wachten? Gewoon even? Nee, zo blijkt! Wie ben ik om daar iets over te zeggen? Ik bedoel, ik ben maar een jonge griet die net in het echte leven komt kijken. Wat weet ik er nou van?! Ondanks dat ik er niets van zou zeggen omdat dit niet iets is waar ik mijzelf mee moet bemoeien, had ik heus wel langs de smartphone addict willen lopen en "heel per ongeluk" haar arm aanstoten. Misschien stiekem iets mompelen - Waarom ben je niet gezellig alleen op een terrasje gaan zitten?
Oh jongens, een telefoon... tsja, je kunt niet meer zonder maar toch wel als je gezellig met wie dan ook op het terras zit? Alsof dit ding aan onze handen vast gegroeid zit. Alsof hij vast gemaakt is met seconde lijm - speciaal voor mensen handen en hun verslaving voor hun telefoon. Alsof er niets belangrijker is op deze wereld, bijvoorbeeld gezellig doen met je moeder als je toch met haar op een terrasje bent beland. Je moeder mag dan misschien zo nu en dan een "oude zeur" zijn, maar vergeet niet dat er 1000000 mensen met je zou willen ruilen, ZONDER TELEFOON! Maar gewoon om samen met hun mama nog 1 keer een kopje koffie te kunnen drinken!
Maar lieve dames en heren, dit was het nog niet. Althans het bovenstaande heeft een open eind... maar ik ga ervan uit dat je deze zelf wel in kunt vullen? We gaan verder naar een andere vrouw die mij ook aan het denken heeft gezet. Een vrouw die wij tegenkwamen op een ander terrasje. Ons laatste terrasje van die dag, eentje naast de bierwinkel in Ermelo, waar je trouwens heerlijk kunt zitten en uiteraard ook speciaalbiertjes kun proeven! Wij zaten er al een tijdje toen er een oudere man en vrouw van dezelfde leeftijd aan kwamen lopen met een vrouw die misschien net 2 à 3 jaar ouder zou zijn als Bas en ik. Samen met haar dochtertje die gok ik ergens rond de 3 jaar was. Ervan uitgaande dat de man en vrouw die bij haar waren, haar ouders zijn.
Ze kwamen het terras op lopen en de jongere vrouw droeg een tulband. Erg heet zou je denken met dit warme en vooral benauwde weer. Natuurlijk had dit een reden, de jonge vrouw had namelijk geen haar meer. Dit zag je overigens ook in haar gezicht, geen wenkbrauwen en een bleek ziek gezichtje. Alle alarmbellen die af konden gaan bij mij gingen ook daadwerkelijk af. Het stond als een paal boven water dat deze vrouw getroffen was door die vreselijke KUT ziekte waarvan je de naam liever niet uitspreekt. Ze namen plaats aan een tafeltje in de schaduw en het jonge meisje werd in de kinderstoel gezet. Helemaal geobsedeerd door het hondje wat vrolijk op het terras wandelde. Asociaal als ik ben tikte ik Bas aan, intussen begon ik van binnen keihard te huilen. "Kijk eens" zei ik tegen Bas. Waarna Bas die kant op keek, mij aan keek en wij elkaars gedachten op dat moment konden lezen. Tegelijkertijd was ik compleet verstijfd van wat ik zag. Een jonge mama met haar jonge dochtertje.. allemaal heel normaal, maar niet wat de jonge mama met haar meedraagt. Pure ellende maar toch had ze een smile van oor tot oor en bleef naar haar kleine meisje kijken. Hartverscheurend om te zien. Naderhand heb ik mijzelf omgedraaid om mijn emoties de baas te blijven. Ondanks dat geen van ons weet wat zij doormaakt en al heeft doorgemaakt. Wordt ze nog beter? Moet zij straks haar kleine meisje alleen laten of heeft ze al gewonnen? Daar kan ik geen antwoord op geven, maar wat ik wel weet; Dit is iets wat mij zo hard aan het denken heeft gezet. Ik ben zelf ook mama en de ergste nachtmerrie die je met je meedraagt is het in de steek laten van je kindjes.
Ik besefte mij ineens dat je in dit leven niets voor het zeggen hebt, helemaal niets. Het gaat zoals het gaat en dit kun je niet veranderen. Hoe staat het met onze meisjes als ik of Bas er niet meer zou zijn? Of wij beide? Dingen waar je helemaal niet aan wilt denken, maar toch erg noodzakelijk zijn. Juist omdat je in dit leven niets voor het zeggen hebt, en dan bedoel ik.. wanneer ga je? Het kan van de 1 op andere dag afgelopen zijn en dan wil je toch niets liever dat alles zo goed als mogelijk is geregeld hebben? Op dit moment hebben wij geen voogd voor de meisjes als ons iets zou overkomen. Het staat als een huis boven water dat je dit MOET regelen, echt moet! Doe je dit niet? Dan verdwijnen je kinderen niet bij degene aan wie je ze toevertrouwd. Denk aan pleeggezinnen, crisisgezinnen! Dat is wel het allerlaatste waar je over na wilt denken. Want als je de keuze hebt, waarom zou je die niet met beide handen aangrijpen? Zorgen dat alles goed geregeld is, voor jezelf en voor je kindjes. De vrouw met haar mooie donkerblauwe tulband, ik ben haar eeuwig dankbaar! Door haar werd ik met mijn beide benen op de grond gezet en werd er in mijn oor gefluisterd dat je moet genieten van alles in dit leven. Zowel negatief als positief. Negatief kan namelijk ook omgezet worden in positief! En dat je bepaalde dingen in het leven, hoe naar deze ook zijn en je er liever niet aan denkt laat staan over praat, geregeld moeten zijn.
Beide verhalen hebben 1 ding gemeen, het gaat allebei over 2 mama's! Wat nou als dit kleine meisje van de mama met de mooie donkerblauwe tulband haar mama straks moet missen? Dan weet ik zeker dat zij zo graag met de mevrouw die aan haar telefoon vastgeplakt zat zou willen ruilen. Gewoon om nog 1 keertje met haar mama te zijn!
Zo zie je maar wat een dagje terras teweeg kan brengen!! En, mocht je nog een klein steuntje in de rug nodig hebben; Leg die telefoon wat vaker weg en geniet... geniet zonder telefoon!